Centre Ville Dakar

Centre Ville
In de ochtend komt de oom van Aby op bezoek. Ik ben er inmiddels aan gewend, want wanneer we thuis zijn in Maristes komt er om de haverklap iemand binnen om even te vragen hoe het gaat. De oom is een vriendelijke man die voor zijn beroep sierverlichting maakt. Hij laat iets zien van zijn eigen werk. Het is een visueel beeld van water wat over de grond kruipt. Hij komt om de motor van Sam te lenen zodat hij een rit kan maken in het weekend.
Na het ontbijt vertrekken we naar het centrum van de stad. De chaos in het verkeer blijft niet altijd zonder ongelukken. Op de snelweg ligt een man die van zijn scooter is afgevallen en zijn achterhoofd bloedt. De auto’s stoppen om te kijken hoe het de man vergaat. Al te lang heeft het verkeer geen geduld, want een minuut later begint iedereen te toeteren en rijdt iedereen langs de scooter en de man heen. In de auto maakt Aby zich zorgen en belt het ziekenhuis op of de man daar is behandeld. Dat blijkt gelukkig het geval. Sam legt mij uit dat het in Senegal niet vanzelf sprekend is dat je wordt geholpen in het ziekenhuis. Je moet eerst aantonen dat je middelen hebt om te betalen. Waarschijnlijk krijgt de man nog wel eerste hulp, maar daarna moet hij het toch zelf uitzoeken. We komen nog twee keer vast te zitten in het verkeer. Twee keer zijn er auto’s tegen elkaar aangereden en zijn de bestuurders spoorloos. Opvallend zijn ook de borden langs de snelweg waarop staat dat het verboden is te lopen. Lijkt logisch, maar toch zie je veel mensen langs de snelweg lopen.
Uiteindelijk komen in Centre Ville aan. Ondanks dat het voor de begrippen van Dakar vandaag rustig is, blijft het lastig om een parkeerplek te vinden. Winkeleigenaren plaatsen rode borden voor hun winkel en tegen een kleine vergoeding mag je daar je auto plaatsen. Eenmaal terug in Maristes excuseren Sam en Aby zich tegen mij dat ik nog maar weinig van Dakar heb gezien en dat we morgen echt naar Île de Gorée gaan. Ik zeg dat het meevalt en Centre Ville is ook nieuw is voor mij. Eenmaal thuis eten we Thiebe-Jen. Dit is de hoofdmaaltijd van Senegal waarin de hoofdgerechten rijst en vis zijn. Thiebe betekent rijst en jeun is vis in Wolof. Voor de rest zitten en kruiden en groenten in. De maaltijd smaakt in ieder geval weer uitstekend.

La fête des voisins
In de avond belt Marcel op of we bij hem langskomen. In Sicap Karak is een buurtfeest aan de gang en dat heet in het Frans ‘La fête des voisins’. Zo gezegd zo gedaan. Samen met Sam ga ik naar Sicap Karak. Daar zitten we eerst in de kamer van Marcel samen met Birgit en twee mensen uit de buurt. Marcel vertelt dat iedereen in de buurt hem kent en dat hij al zeshonderd keer de vraag heeft moeten beantwoorden of hij goed aangekomen is. Op komische wijze vertelt hij de gasten over het leven in Duitsland. Er zijn in Duitsland overal regels zo gek je het niet kan verzinnen. Wil je iets aan je eigen huis doen, dan moet je daar eerst toestemming voor vragen. Ook is er in Europa veel voor gehandicapten geregeld. Wie in Senegal zijn been breekt is veroordeeld aan de bedelstaf. In Europa bestaan er zelfs scholen voor honden die niet willen luisteren. De aanwezige Senegalezen kennen wel scholen voor politiehonden, maar niet voor je huishond.
Daarna lopen we met zijn allen een straat verder naar het buurtfeest. Dat is al drie dagen aan de gang vanaf twee uur ’s middags tot middennacht. Volgens Marcel is er in Senegal van alles mogelijk wanneer het om feesten gaat. Rond drie uur is het feest zo goed als afgelopen en gaan we richting huis. Sam vertelt dat het feest voor Senegalese begrippen vroeg is afgelopen. Hij vermoedt dat meeste buurtbewoners toch wat moe zijn van de vorige twee feestdagen.