Maison des esclaves

Zoals een dag eerder afgesproken bezoeken we vandaag Île de Gorée. Dit is een klein eiland ten zuiden van Dakar. Voordat we erheen gaan, moeten er eerst wat sociale zaken gedaan worden en dat kost hier tijd. Samen met Sam bezoeken we Thierno die tegenover het appartement van Sam zijn eigen kapperszaak heeft. Daarnaast is hij ook bewaker van het appartement. Hij komt uit Gambia en spreekt dus Engels in plaats van Frans. Een uurtje later gaan we naar het huis om de hoek van de straat. Hier verblijven het Noorse echtpaar Jan en Janicke, de ouders van Bamba en Even. Het zijn vriendelijke mensen die voor drie maanden op vakantie in Senegal zijn. Met het hele gezelschap vertrekken we richting Île de Gorée.

Île de Gorée
Dit eilandje ten zuiden van Dakar ziet er fraai uit door de verschillende gebouwen die in Zuid-Europese stijl zijn gebouwd. Door de jaren heen hebben Nederlanders, Arabieren, Fransen, Portugezen en Engelsen het eiland bezet en dat is de reden dat je veel verschillende bouwstijlen tegenkomt. De naam komt trouwens van het Zeeuwse eiland Goeree en is dus door Nederlanders gegeven. Een minder fraaie geschiedenis van Île de Gorée is dat het eiland diende als laatste plaats voor het transport van slaven naar de Verenigde Staten. Het Maison des esclaves is het enige slavenhuis wat op het eiland is overgebleven. De rest van het gezelschap is er al eens geweest, dus ik ga er in mijn eentje naar het Maison des esclaves.

Maison des esclaves
In het Maison des esclaves geeft een jongen die Soleil heet mij een rondleiding. Bij iedere kamer vertelt hij wat daar de functie van was. Die geschiedenis heb ik bij de auto’s geplaatst. Ik begrijp nu ook waarom de anderen niet nog een keer hier naar toe willen. Er hangt een naargeestige sfeer rond het Maison des esclaves, zeker als je de geschiedenis erachter kent.

De verkopers I
Île de Gorée is een toeristische trekpleister en daar komen dus ook veel verkopers op af. Als je nieuw in Senegal bent, moet je hier een beetje mee om kunnen gaan. De meeste beginnen een vriendelijk praatje met je, maar dat kan omslaan in een vrij agressieve toon. Met het gezelschap zijn we aan het eten in een restaurantje bij het strand van Île de Gorée. Een verkoopster die ik al op de veerboot had gesproken, vraagt of ik haar winkeltje wil bezoeken. Eigenlijk heb ik hier niet al te veel zin in, maar Aby zegt dat alleen kijken geen kwaad kan. Eenmaal bij het winkeltje, komen andere verkoopsters naar mij toe en drukken mij ongevraagd van alles in mijn handen. In één broek ben ik wel geïnteresseerd, maar de rest van de plastic kraaltjes, waarschijnlijk gemaakt in China, kunnen mij gestolen worden. Voor de broek vraagt de vrouw 15 euro en dat lijkt me wat aan de hoge kant. Ik vraag advies aan Sam en die zegt dat ik niet meer dan 10 euro moet geven. De vrouw gaat ermee akkoord en ik heb mijn broek.

De laatste avond van het weekend
In de avond praat ik nog wat na met Sam en Aby over het weekend. Voor hun begint het echte leven morgen weer wanneer Sam moet werken en Thimay naar school moeten. Volgens Aby heb ik veel te veel voor de broek betaald en kent zij een kleermaker waar ik voor dezelfde prijs vijf broeken kan laten maken. Voordat ik terug ga naar Nederland laat ze een bloes bij hem maken zegt ze.
Morgenochtend moet ik nog praktische zaken regelen. Want ik heb nog steeds geen cfa’s en moet nog een kaart voor mijn telefoon regelen. De bank is niet ver van het huis vandaag. Toch is het volgens Sam verstandiger om aan Thierno te vragen om mee te lopen. Want soms kan iemand je gaan achtervolgen, omdat je als blanke toch opvalt. Om twaalf uur liggen we in bed, morgenochtend moet de rest er namelijk vroeg uit.