Thierno, de dief en de motorrit

Mijn eerste CFA’s en een kop Afrikaanse thee
Wanneer iedereen in huize in Ndiaye de deur uit is, sta ik rond een uur of acht op. Wat ik vandaag ga doen is nog een verrassing, want er staat niks op het programma. In die paar dagen in Senegal heb ik al wel de ervaring dat ik mij daar niet druk over hoef te maken. Eerst wat praktische zaken regelen, want ik heb nog steeds geen beschikking over Cfa’s en belkrediet. Ik volg het advies van Sam op en ga eerst bij de kapperszaak van Thierno langs. Hij zit er al en ik vraag hem of hij met mij naar de bank wil meelopen. Dat is geen probleem, maar we moeten wel wachten op de andere jongen die in de kapperszaak werkt, want deze wil hij niet onbeheerd achterlaten. Thierno belt hem op en baalt ervan dat de jongen veel te laat is. Volgens hem zijn de jongens die bij hem werken niet serieus. Dan komt Nje langs en zegt dat mijn ontbijt klaarstaat. Die neem ik dan maar eerst. Rond elf uur komt de collega van Thierno er dan eindelijk aan en is ruim twee uur te laat. Samen loop ik met Thierno naar de bank die inderdaad om de hoek ligt. Thierno bestelt dat een groene thee voor mij. Dit ken ik nog uit mijn jeugd. In Mali kreeg ik altijd het derde kopje van het personeel van mijn ouders. In totaal worden er altijd drie kopjes gedronken. De eerste is heel sterk en de andere twee zijn iets minder sterk. Hij smaakt na achttien jaar in ieder geval weer heel lekker.

Een wandeling door Maristes
Na mijn eerste Cfa’s te hebben gepind (je hebt geen creditcard nodig in Senegal, ideaal dus) loop ik met Thierno verder door de wijk Maristes. Hij vertelt dat je in Gambia alleen maar als ‘beach boy’ kan werken en daar heeft hij niet zo veel zin in. In Dakar zag hij meer mogelijkheden en daarom is hij naar Senegal geëmigreerd.
Zelf is Thierno erg geïnteresseerd in Nederland en stelt mij allemaal vragen ik met plezier beantwoord. The country of liberty noemt hij het. Hij zegt ook Jatto Ceesay te kennen, de pijlsnelle rechtsbuiten die in de jaren negentig furore maakte bij Willem II.
Terwijl we verder wandelen valt het op dat er werkelijk overal in Maristes gebouwd wordt. De meeste nieuwe appartementen zien er zeer fraai uit. Volgens Thierno zijn ze voor de gemiddelde Senegalees dan ook onbetaalbaar. Vaak zijn het Senegalezen die in Frankrijk wonen die hier een appartement huren of de rijkere Senegalezen. Ook staan er nog veel appartementen leeg.
We komen nog langs de school van Thimay. Wanneer ik een foto wil nemen, laat iemand met armgebaren weten dat dit verboden is. Even later kan ik alsnog de school op camera vastleggen. Het is denk ik een vrij dure school. Naast Frans leren kinderen op hun vijfde ook al Engels. Opmerkelijk is dat het verboden is Wolof te spreken in de klas. De leerlingen die dat wel doen, moeten de hele dag met een hoed op de hoofd lopen waarop de tekst staat: ‘Ik heb Wolof gesproken in de klas.’ Het zijn ouderwetse straffen die we in Nederland gelukkig niet kennen.
We lopen steeds meer naar het zuiden toe en zijn dan de wijk Maristes uit en komen in het Parc Forestier terecht. Dit park is één van de plekken waar de inwoners van Dakar het hectische stadsleven ontvluchten. Ook hier komen we joggende mensen tegen. Er is ook een dierentuin in het park, maar daar gaan we niet heen.
Het is inmiddels twaalf uur en we lopen via een andere route weer terug. Onderweg koopt Thierno nog drie losse sigaretten. Hij zegt dat hij geen heel pakje koopt, omdat hij anders teveel rookt. Je ziet hier veel mensen die maar een paar losse sigaretten kopen. Misschien ook omdat een heel pakje te prijzig is. Op de terugweg komen we ook het ene na het andere fraaie gebouw tegen. Thierno vraagt of ik al wat woorden Wolof ken en ik zeg van niet. Hij vindt dat ik in ieder geval een paar woordjes moet leren voordat ik terug ga naar Nederland. Dan leer ik de twee belangrijkste begroetingen. Nangadef: Hoe gaat het met je? En Magnifirek: Alles gaat goed. Eenmaal terug bij Sam loop ik eerst een klein winkeltje binnen en koop mijn eerste telefoonkaart met een krediet van 1000 CFA.

De dief op ‘La Place de L’indépedance’
Het is nog steeds maandag en nu ‘s middag. Van Aby krijg ik nog wat eten van gisteren en we praten daarna wat in de woonkamer. Aby zegt dat als ik mijn rijbewijs bij me had ik de auto wel had kunnen lenen. Ben ik even blij dat ik mijn rijbewijs in Nederland heb laten liggen denk ik bij mijzelf. Ik had het mij niet willen aandoen om me te mengen in de verkeerschaos van Dakar. Sam komt om drie uur en dat is eerder dan verwacht. Hij mocht eerder weg van zijn werk, want hij moet nog wat bankzaken regelen bij zijn bank op het ‘Place de L’indépendance.’ Dit is een groot plein in Dakar waar veel belangrijke bedrijven en ambassades zitten. Hij vraagt of ik zin heb om met hem achterop de motor mee te rijden. Tegen zo’n verzoek zeg ik uiteraard geen nee tegen. We gaan de snelweg op en ik zie de teller om de motor oplopen tot meer dan 100km per uur. Zonder helm op voel ik mij wel kwetsbaar, maar het geeft een kick om op de motor hard te rijden. Eenmaal aangekomen bij La Placen de L’indépendance gaat Sam bij zijn bank naar binnen. Hij zegt dat ik wel even naar buiten kan rondlopen om foto’s te maken van het plein. Ook waarschuwt hij mij voor de vele verkopers die er rondlopen en dat ik niks van ze moet kopen. Terwijl ik rondloop begint een verkoper een praatje met mij te maken. Het is een tactiek van alle verkopers kom ik later achter. Hij loopt achter mij aan wanneer ik het plein oploop. De man geeft mij een ketting en een amulet die volgens hem geluk brengen. Ik maak hem duidelijk dat ik niks hoef, maar hij geeft het gratis weg. Dan besluit ik hem 1000Cfa te geven. Ik pak mijn portemonnee en open die. Zijn hand gaat naar mijn portemonnee toe en grist er geld uit. Daarna loopt hij snel weg. Zelf ben ik met stomheid geslagen en vergeet achter hem aan te gaan. Even later is hij verdwenen in de drukte. Hij heeft 15.000cfa gestolen, wat zo’n 25 euro is. Laten we maar hopen dat hij er iets leuks voor zijn gezin heeft gekocht. Ik loop terug op de plek waar ik afgesproken heb met Sam. Blijkbaar lopen zijn bankzaken uit en word ik door iedere verkoper lastig gevallen. Dat ik op dat moment de enige blanke ben helpt ook niet echt mee. Wanneer Sam eindelijk terug is vertel ik hem het verhaal. Volgens hem moet je hier altijd serieus voor je uit kijken en geen discussie met de verkopers aangaan. Als ze je iets vragen moet je het gewoon negeren.

De motorrit door Dakar
We vervolgen onze weg door het drukke verkeer in Dakar. Sam doet zijn sjaal voor zijn mond om zich te beschermen tegen alle uitlaatgassen. Met de motor manoeuvreert hij zich handig door het verkeer heen. Hij rijdt mij langs de kustlijn van Dakar. Het uitzicht over de Atlantische Oceaan is prachtig. Sam wijst in de verte naar een groen dak en vertelt dat Marcel daar eerder zijn atelier had.
We stoppen bij een overdekt winkelcentrum en lopen naar binnen. De prijzen in deze winkels verschillen niet van Europa als het al niet duurder is. Voor de nieuwste Samsung betaal je hier ook 650 euro. Dit geldt hier trouwens ook voor de prijzen in supermarkten. De gewone man haalt zijn spullen dan ook op de markt. We lopen nog langs een restaurant waar Aby gewerkt heeft. Daarna rijden we een stukje verder en gaan we rustig op een bankje zitten waar we allebei een kokosnoot eten. Hier zijn allemaal mensen aan het sporten. Op een veldje wordt er een wedstrijd gevoetbald en daarnaast zie je allemaal mensen aan krachttraining doen met de apparaten die in de buitenlucht staan.
Na onze pauze rijden we de wijk Point E in en komen we langs een campus waar allemaal studenten klaar zijn met hun lessen voor vandaag. Sam rijdt naar zijn ouderlijk huis waar we de volgende stop maken. Het is duidelijk dat hij in zijn eigen wijk is, want hier kan hij de motor laten staan zonder deze op slot te doen.
We lopen langs een computerzaak waar Sam een bekende gedag komt zeggen. De eigenaar van de computerzaak heeft ook een motor en Sam mag van hem er even op rijden. Op de andere motor rijden we langs het openbaar zwembad en is er een basketbalveld waar getraind wordt. Sam vertelt dat hier ook de kampioen van Senegal traint. De tijd begint te dringen en we moeten nog naar de markt om boodschappen te doen. Na de inkopen te hebben gedaan, blijkt het spitsuur in Dakar en dan is het verkeer zo goed als verstopt. Sam heeft hier ervaring mee en wurmt zich erdoorheen. Wanneer hij een bocht neemt komt hij steevast op de andere rijhelft, maar wint daardoor wel tijd. Dan naderen we een rotonde die helemaal vol staat. Tot mijn verbazing gaat al het verkeer naar links in plaats naar rechts zoals het volgens de verkeersregels zou moeten. Volgens Sam moet je wel, want anders sta je driekwartier te wachten.
Eenmaal terug in Maristes voel ik mij niet zo lekker. Mijn maag kon de kokosnoot blijkbaar niet helemaal verdragen. Aby en Sam gaan op bezoek naar de familie van Aby, maar ik besluit thuis te blijven. Marcel belt me nog om te vragen hoe het gaat en zegt dat hij mij morgen oppikt. We gaan dan naar Lac Rose ten noorden van Dakar. Vrijdag gaan we dan per boot naar de Casemance is het plan. In de Casemance heeft hij zijn nieuwe atelier om zijn batikshirts te maken. Het was me in ieder geval mijn dagje wel. In de ochtend had ik nog geen idee wat me te wachten stond. Maar in de korte tijd dat ik hier zit, heb ik al geleerd dat jij je maar moet laten verrassen.