Dingen regelen in Dakar

Eerste stop: Verf voor de Batik
Er moeten veel dingen nog geregeld worden, dus vandaag vertrek ik samen met Marcel richting Dakar. De eerste stop is een klein winkeltje waar hij zijn verf haalt om de Batikshirts mee te kleuren. De verf bestaat nog uit poeder en zit verpakt in kleine plastic zakjes.Marcel haalt de verf altijd in dit winkeltje en de jongens kent hij ook erg goed. Toch duren de onderhandelingen over de prijs dit keer erg lang. De jongens vragen opeens meer geld dan normaal dit tot frustratie van Marcel. Na bijna een uur onderhandelen stappen we met de verf weer in de auto op naar de volgende stop.

Tweede, derde, vierde, vijfde stop: Begroetingen in Senegal
We rijden nu naar Maristes zodat ik mijn spullen kan halen bij Sam. Aby, Nje en de kleine Khadija zijn in het huis aanwezig. We ze gedag en rijden verder. Het plan is om bij de vader van Marcel te eten. We rijden dus naar Sicap Karak. In het ouderlijk huis van Marcel maak ik voor het eerst kennis met zijn vader Clemence. Doordat het al laat is slaan we tot teleurstelling van Clemence het eten over en rijden we verder. Van Marcel krijg ik een blikje bier in mijn hand gedrukt. Een biertje voor onderweg zeg maar. Even later moet ik in de auto wachten en loopt hij een huis binnen van een judoleraar. Hij moet wat regelen al weet ik niet precies wat. Als dat is gebeurt gaan we weer verder dit keer naar de wijk Point E. Daar brengen we even snel een bezoek aan de moeder van Sam. Volgens mij is het hier vrij gebruikelijk dan wanneer je dicht bij het huis van een bekende bent je even aanklopt om gedag te zeggen. Dat hoeft niet lang te duren, maar je rijdt ook niet zomaar iemand zijn huis voor voorbij.

Zesde stop: Bankzaken in Senegal
De volgende stop is gelukkig niet al te ver, namelijk tegenover het ouderlijk huis van Sam. We gaan nu naar de bank. Eerder hebben we gepind, maar Marcel had een probleem met zijn pas. In de Ecobank moet Marcel een nummertje trekken. We zijn zeker niet de enigen die geld komen afhalen, want het is druk bij de bank. Na een uur wachten is Marcel dan eindelijk aan de beurt. Dan kunnen we door naar onze laatste stop voor vandaag.

Zevende stop: Naar de haven voor boottickets
Het plan is om zaterdag met de boot naar de Casamance af te reizen. Die tocht duurt dan ongeveer veertien uur. De dinsdag erop gaan we dan met vliegtuig terug. Dat is wel duurder, maar je wint er wel weer een dag mee. Helaas valt ons plan in het water, want alle boottickets zijn uitverkocht. Dit is een streep door de rekening, want hier had Marcel niet op gerekend. Een jaar eerder ging er één boot naar de Casamance en toen kon je op de laatste dag nog kaarten krijgen. Nu gaan er drie boten en die blijken al dagen van te voren allemaal verkocht te zijn. Het toerisme in de Casamance zit blijkbaar in de lift. Op donderdag 14 januari gaan er nog wel boten, maar dit is voor mij veel te laat. Een dag later gaat mijn vliegtuig naar Nederland weer. We bekijken de optie of het misschien mogelijk is om eerst het vliegtuig te nemen en dan met de boot terug te gaan. Helaas pindakaas, want de boottickets van de terugreis zijn ook allemaal al over de toonbank gegaan.
Behalve dat wij er niet heen kunnen gaan, heeft Marcel weer nieuwe kopzorgen. In de Casamance maakt hij namelijk zijn Batikshirts. Daar heeft hij jongens waarmee hij samenwerkt. Hij probeert nu te kijken of het wel mogelijk is om zijn shirts daar per boot heen te brengen. In de auto vertelt hij mij dat hij er liever bij is wanneer de shirts worden gemaakt. Volgens hem willen de jongens iedere keer het mooiste shirt ooit maken. Dat is een nobel streven, maar niet rendabel. Bovendien geven de Europese kopers de voorkeur voor shirts die soberder zijn.

Terug naar Het Roze meer
Wanneer we teruggaan is het spitsuur en dat betekent weer een verkeersinfarct in Dakar. Niet alleen in Dakar staat alles vast ook in Keur Massar blijkt alles vast te zitten. Voor de autoritten moet je hier dan ook over een behoorlijk portie geduld beschikken. Toch heb je hier in het verkeer altijd idioten die denken door andere auto’s heen te rijden. Nu komt er een auto aan die aan de verkeerde kant van de weg rijdt. Hij blokkeert daarmee een scooter aan de andere weghelft. Die stapt behoorlijk pissig af en geeft een schop tegen de bumper van de auto. Marcel en ik moeten hier beiden wel om lachten. Bizarre situaties in het verkeer zijn hier aan de orde van de dag. Een paar minuten later zijn we hier zelf het slachtoffer van, wanneer een busje ons van de weg probeert te drukken. Marcel had net koffie bestelt van een straatverkoper (Als in de file staat komen er allemaal straatverkopers naar de auto toe. Dus waarom ook geen kop koffie bestellen als je toch stil staat.) en krijgt die nu over zijn kleren heen, omdat hij voor het busje naar rechts moet uitwijken. Marcel laat het er niet bij zitten en blijft de gehele weg voor het busje rijden en zorgt dat hij hem niet inhaalt. Voorrang geven bestaat hier in ieder geval niet. Voorrang neem je. Eenmaal terug in Hotel Arc en Ciel zijn we bekaf. Een dag wat dingentjes regelen kan vrij vermoeiend zijn in een drukke stad als Dakar.