De reiziger uit Guadeloupe en uit San Marino

La Maison du Bonheur
Terwijl ik Hotel Arc en Ciel uitloop zie ik twee mannen bezig met een muurschildering. Op muur schilderen ze een donkere man met een grijze baard. De tekst die erbij staat is: Dieuredieuf Serigne Saliou, dat betekent: bedankt meester Saliou. Een jonge Senegalees werkt samen met een wat grote man met een tulband om. Voor de rest heeft de man een witte broek aan en een ontbloot bovenlijf en heeft hij een beetje de verschijning van een filmster. Hij heet Laurent en komt uit Guadeloupe. Ik had eerder al wel over deze man gehoord. Hij schijnt rijk te zijn en een moskee te hebben gebouwd voor het dorp Niaga. Ik vraag aan hem wie de man op de muur is. ,,Dat is was mijn spiritueel leraar’’, vertelt Laurent. ,,Met deze muurtekening wil ik hem eren.’’ De man op de muurschildering is Serigne Saliou Mbacké en een zoon Cheik Ahmadou Bamba. Deze laatste man komt later in mijn blog nog een keer aan bod. Laurent nodigt mij daarna uit om zijn huis te zien. Op het hek staat geschilderd: ‘La Maison du Bonheur’ in het Nederlands vertaald: Het huis van geluk. Terwijl we zijn terrein oplopen vraagt hij aan mij wat ik in Senegal doe. ,,Ik ben op vakantie antwoord ik.’’ Hij begint te lachen en zegt: ,,Heel gevaarlijk om hier op vakantie te gaan. Dertien jaar geleden kwam ik hier voor het eerst en nu kom ik ieder jaar weer terug.’’ Eenmaal het terrein binnen vallen de verschillende kamers en de fraaie muurschilderingen op. ,,Voor iedere religie heb ik een eigen kamer’’, legt Laurent uit. ,,Zo is er een kamer voor het Jodendom, Christendom en de Islam. Op een muur staat de naam van God in meer dan honderd talen geschreven. Zelf gelooft Laurent wel in God, maar hij belijdt geen speciale religie. Hij vindt het jammer dat verschillende religies tegenwoordig met elkaar in conflict zijn en kwam zo op het idee om het ‘La Maison du Bonheur’ te bouwen. Na de rondleiding nodigt Laurent mij uit om een keer een ponche bij hem te komen drinken. Daar komt het deze vakantie helaas niet van, maar wie weet in de toekomst.

De reiziger uit San Marino
In de avond ben ik alleen in het restaurant van Hotel Arc en Ciel. Er is nog één tafel over, waar al een man zit die aan het lezen is. Hij vraagt of het goed is of hij op zijn plek kan blijven zitten en ik vind dat uiteraard geen probleem. De man komt uit Italië en heet Giacomo. Samen met een vriend reist hij door West-Afrika. Hij is blij dat hij in Senegal is. Ze komen net uit Mauritanië, maar volgens Giacomo is dat geen leuk land. Senegal is misschien ook arm, maar de mensen zijn hier veel vrolijker. De eindbestemming is Ouagadougou, waar zijn vriend werkt. Giacomo is al vaker met de motor door West-Afrika getrokken en kent het gebied redelijk. Wat hij wel jammer vindt, is dat hij geen Frans kan, waardoor het voor moeilijk is om met de mensen te communiceren. ,,Het was eigenlijk de bedoeling dat we deze reis volgend jaar zouden maken. Dus het was mijn plan om dit jaar wat Frans te leren. Maar mijn vriend wilde nu gaan, dus het is er nog niet van gekomen.’’ Ik vraag hem waar hij uit Italië komt en hij antwoordt dat hij eigenlijk uit San Marino komt. Maar volgens hem kent niemand dat land, dus zegt hij maar dat hij Italiaan is. Zelf ken ik San Marino natuurlijk van het nationale voetbalelftal wat altijd dik verliest in de kwalificatiewedstrijden. Hij moet lachen en zegt dat de meeste mensen zijn land daarmee associëren. Maar wat veel mensen niet weten, is dat San Marino het oudste land ter wereld is wat in zijn huidige vorm bestaat. Giacomo vertelt dat Italië vroeger uit allerlei koninkrijken bestond die pas rond de negentiende eeuw samen zijn gevoegd tot het huidige Italië. Alleen San Marino koos ervoor om een onafhankelijk land te blijven. Zo in ieder geval weer iets geleerd van de geschiedenis van San Marino. Het was vandaag niet de meest spectaculaire dag, maar wel voor het eerst in mijn leven een inwoner uit Guadeloupe en San Marino ontmoet.