De alternatieve Dakar-rally
Door: Pepijn van Dorsten
Blijf op de hoogte en volg Pepijn
10 Januari 2016 | Senegal, Dakar
Drukte bij het Roze Meer
Dakar kennen de meeste mensen in Nederland van de wereldberoemde Dakar-rally. De hoofdstad van Senegal was meestal de finishplaats. Door de toename van terreurdreiging is de rally sinds 2009 verplaatst naar Zuid-Amerika. Dat vinden de meeste Senegalezen die ik ben tegengekomen erg jammer. Gelukkig zijn er wel andere alternatieve races waarin Dakar nog steeds de finishplaats vormt. Eigenlijk is het Roze Meer de finishplaats, maar dat ligt dan ook in de buurt van Dakar. Vandaag staat er een race met jeeps en vrachtwagens op het programma. Bij het ontbijt had ik er al iets van gemerkt toen een man met grote Russische vlag het restaurant binnenliep. Blijkbaar had zijn team gewonnen en hij bestelde twaalf bier voor zijn kameraden. Even later besluit ik zelf eens een kijkje te nemen bij het Roze Meer. Het is inderdaad erg druk en er zijn ook verschillende camera’s aanwezig. Er vliegt zelfs een helikopter in de lucht die alles filmt. Door een miscommunicatie heb ik zelf geen idee waar Marcel, Birgit, Jenni en Jardina zijn. Tussen de kraampjes zie ik wel Mame Thierno staan en daar zijn ook Jenni en Jardina. Jenni vertelt dat Marcel en Birgit in Dakar zijn. Als de grootste drukte voorbij is, gaan we naar Mame Thierno’s plaats om wat te eten.
De harde realiteit
Het is dit keer druk bij Mame Thierno. Veel van zijn vrienden die bij de rally zijn komen kijken, eten mee. Zelf raak ik aan de praat met een jongen van mijn leeftijd. Hij vertelt me dat hij het jammer vindt, dat toeristen alleen op de toeristische plekken in Senegal komen. Daarom wil hij buitenlanders het dorpsleven van zijn land laten zien. Daarvoor heeft hij zijn eigen auto met een vriend. Nou ja auto, eerder een soort van zelfgemaakte crossauto. Hij vraagt me of ik geïnteresseerd ben om een keer met hem mee te gaan. Het is dan ook de bedoeling dat je bij mensen in een dorpje slaapt. Op zich vind ik het idee goed alleen zeg ik dat ik nog maar een week heb en het niet ga redden. Hij vraagt me waar ik nu slaap en ik antwoord bij Hotel Arc en Ciel. ,,Oh dat dure hotel’’, zegt hij. Voor Senegalese begrippen is het ook een vrij duur hotel, maar als Nederlander valt het nog wel mee. Later laat hij terloops in het gesprek vallen dat hij ongeveer 2000 CFA per dag verdient voor een hele dag werken. Dat is inderdaad weinig geld bedenk ik mij. Dan kan ik heel goed begrijpen dat hij Hotel Arc en Ciel erg duur vindt. Toch klaagt hij er niet over en is er van overtuigd dat zijn idee om toeristen het dorpsleven van Senegal te laten zien, gaat werken in de toekomst. Het eten is dan klaar en we eten gezamenlijk uit een schaal. Dit keer sta ik voor een nieuwe uitdaging, namelijk rijst eten met mijn handen. Dat valt nog niet mee. Omdat ik linkshandig ben, eet ik zonder er bij na te denken met links. Thierno attendeert mij erop dat het niet gebruikelijk is om met links te eten en dat het zelfs als onbeleefd wordt gezien. Met je linkerhand veeg je immers je achterste schoon.
Voor het eerst op een kameel
We moeten nog wachten op Marcel en Jenni komt op het idee om kameel te gaan rijden. Dat vind ik een goed plan, aangezien ik dat nooit gedaan heb. Mame Thierno gaat ook mee, maar hij gaat te paard. De kameelrit is leuk om mee te maken. We worden naar de zee gebracht. Op een duin kunnen we zowel het Roze Meer als de zee zien. Een mooi aanblik.
Terug naar Dakar
Aan het eind van de middag is Marcel weer terug en legt ons zijn plannen uit. Het lijkt hem leuk om te gaan kamperen op Île de Gorée. Wanneer we terug zijn nemen we afscheid van het personeel bij Arc en Ciel. Niet wetende dat we twee dagen later weer terugkeren. In auto gaan we weer richting de dagelijkse Dakar-rally. Onderweg vertel ik aan Marcel dat ik geschrokken ben van het inkomen van de jongen die ik in de middag heb gesproken. Ik vraag direct of het klopt dat sommige mensen zo weinig verdienen. Marcel vertelt mij dat hij zelf vroeger ook voor zo’n schamel loontje heeft gewerkt. In Senegal heb je volgens hem soms geen andere keus als je op een eerlijke manier je brood wil verdienen. Terwijl je voor zo weinig geld werkt, hoop je op de dag dat het je een keer meezit en wel een beter betaalde baan vindt. Eenmaal in Dakar aangekomen is het al tegen tienen en te laat om naar Île de Gorée te gaan. Wij slapen in die nacht in een herberg in Sicap Karak.
Dakar kennen de meeste mensen in Nederland van de wereldberoemde Dakar-rally. De hoofdstad van Senegal was meestal de finishplaats. Door de toename van terreurdreiging is de rally sinds 2009 verplaatst naar Zuid-Amerika. Dat vinden de meeste Senegalezen die ik ben tegengekomen erg jammer. Gelukkig zijn er wel andere alternatieve races waarin Dakar nog steeds de finishplaats vormt. Eigenlijk is het Roze Meer de finishplaats, maar dat ligt dan ook in de buurt van Dakar. Vandaag staat er een race met jeeps en vrachtwagens op het programma. Bij het ontbijt had ik er al iets van gemerkt toen een man met grote Russische vlag het restaurant binnenliep. Blijkbaar had zijn team gewonnen en hij bestelde twaalf bier voor zijn kameraden. Even later besluit ik zelf eens een kijkje te nemen bij het Roze Meer. Het is inderdaad erg druk en er zijn ook verschillende camera’s aanwezig. Er vliegt zelfs een helikopter in de lucht die alles filmt. Door een miscommunicatie heb ik zelf geen idee waar Marcel, Birgit, Jenni en Jardina zijn. Tussen de kraampjes zie ik wel Mame Thierno staan en daar zijn ook Jenni en Jardina. Jenni vertelt dat Marcel en Birgit in Dakar zijn. Als de grootste drukte voorbij is, gaan we naar Mame Thierno’s plaats om wat te eten.
De harde realiteit
Het is dit keer druk bij Mame Thierno. Veel van zijn vrienden die bij de rally zijn komen kijken, eten mee. Zelf raak ik aan de praat met een jongen van mijn leeftijd. Hij vertelt me dat hij het jammer vindt, dat toeristen alleen op de toeristische plekken in Senegal komen. Daarom wil hij buitenlanders het dorpsleven van zijn land laten zien. Daarvoor heeft hij zijn eigen auto met een vriend. Nou ja auto, eerder een soort van zelfgemaakte crossauto. Hij vraagt me of ik geïnteresseerd ben om een keer met hem mee te gaan. Het is dan ook de bedoeling dat je bij mensen in een dorpje slaapt. Op zich vind ik het idee goed alleen zeg ik dat ik nog maar een week heb en het niet ga redden. Hij vraagt me waar ik nu slaap en ik antwoord bij Hotel Arc en Ciel. ,,Oh dat dure hotel’’, zegt hij. Voor Senegalese begrippen is het ook een vrij duur hotel, maar als Nederlander valt het nog wel mee. Later laat hij terloops in het gesprek vallen dat hij ongeveer 2000 CFA per dag verdient voor een hele dag werken. Dat is inderdaad weinig geld bedenk ik mij. Dan kan ik heel goed begrijpen dat hij Hotel Arc en Ciel erg duur vindt. Toch klaagt hij er niet over en is er van overtuigd dat zijn idee om toeristen het dorpsleven van Senegal te laten zien, gaat werken in de toekomst. Het eten is dan klaar en we eten gezamenlijk uit een schaal. Dit keer sta ik voor een nieuwe uitdaging, namelijk rijst eten met mijn handen. Dat valt nog niet mee. Omdat ik linkshandig ben, eet ik zonder er bij na te denken met links. Thierno attendeert mij erop dat het niet gebruikelijk is om met links te eten en dat het zelfs als onbeleefd wordt gezien. Met je linkerhand veeg je immers je achterste schoon.
Voor het eerst op een kameel
We moeten nog wachten op Marcel en Jenni komt op het idee om kameel te gaan rijden. Dat vind ik een goed plan, aangezien ik dat nooit gedaan heb. Mame Thierno gaat ook mee, maar hij gaat te paard. De kameelrit is leuk om mee te maken. We worden naar de zee gebracht. Op een duin kunnen we zowel het Roze Meer als de zee zien. Een mooi aanblik.
Terug naar Dakar
Aan het eind van de middag is Marcel weer terug en legt ons zijn plannen uit. Het lijkt hem leuk om te gaan kamperen op Île de Gorée. Wanneer we terug zijn nemen we afscheid van het personeel bij Arc en Ciel. Niet wetende dat we twee dagen later weer terugkeren. In auto gaan we weer richting de dagelijkse Dakar-rally. Onderweg vertel ik aan Marcel dat ik geschrokken ben van het inkomen van de jongen die ik in de middag heb gesproken. Ik vraag direct of het klopt dat sommige mensen zo weinig verdienen. Marcel vertelt mij dat hij zelf vroeger ook voor zo’n schamel loontje heeft gewerkt. In Senegal heb je volgens hem soms geen andere keus als je op een eerlijke manier je brood wil verdienen. Terwijl je voor zo weinig geld werkt, hoop je op de dag dat het je een keer meezit en wel een beter betaalde baan vindt. Eenmaal in Dakar aangekomen is het al tegen tienen en te laat om naar Île de Gorée te gaan. Wij slapen in die nacht in een herberg in Sicap Karak.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
