Oud&Nieuw in Dakar
Door: Pepijn van Dorsten
Blijf op de hoogte en volg Pepijn
31 December 2015 | Senegal, Dakar
Donderdag 31 december 2015
Oud&Nieuw in Dakar
Wachten
Eindelijk is het zover en na een maand wachten kan ik eindelijk vertrekken richting Dakar. De eerste vliegreis naar Parijs verloopt voorspoedig. Op het vliegveld Charles de Gaulle gaat de reis iets minder voorspoedig. Er staat een enorme rijd van mensen die allemaal naar Senegal gaan. Na een uur wachten besluit ik ook maar in de rij aan te sluiten. Dat blijkt achteraf een goede beslissing, want de laatste zeven mensen komen het vliegtuig niet in. Dat zit namelijk vol! Daar sta je dan met je dure ticket in de hand. Het ergst voor deze passagiers is dat hun bagage al onderweg is naar Dakar. Gelukkig zit ik al wel in het vliegtuig dat uiteindelijk een uur te laat vertrekt. Eenmaal in Dakar aangekomen kunnen we weer met zijn allen in de rij aansluiten en wordt ons geduld wederom op de proef gesteld. Er zijn maar twee mensen aanwezig die de paspoorten controleren voor een paar honderd passagiers. Anderhalf uur later ben ik er dan eindelijk doorheen. Marcel heb ik inmiddels al gebeld dat ik wat vertraging heb opgelopen, maar volgens hem is dat de normaalste zaak van de wereld. Mijn koffers heb ik gelukkig al direct te pakken. Terwijl ik in de passagiershal opnieuw in een rij moet aansluiten om de luchthaven uit te kunnen spreekt een jongen mij aan. Hij heet Alassane en zegt dat Marcel buiten aan het wachten is. Samen met hem loop ik naar buiten en kan ik gelukkig de volgende rij overslaan. Buiten word ik hartelijk welkom geheten door Marcel en Birgit. Alassane ben ik inmiddels kwijt. Ik vraag aan Marcel of het een bekende van hem is. Nee zegt hij, maar in Senegal helpen mensen elkaar als je dat vraagt.
Oud&Nieuw
In de auto van Marcel rijden van de wijk Yoff naar de wijk Sicap Karak (uit te spreken als Sikap Karak). Het eerst wat opvalt is dat de autobestuurders het niet zo nauw nemen met de verkeersregels. Iedere gele taxi heeft dan ook een deuk in zijn auto. De jaarwisseling vindt plaats terwijl wij in de auto zitten en we wensen elkaar een goed Nieuwjaar toe. In het ouderlijk huis van Marcel in Sicap Karak wachten we voordat we onze weg vervolgen naar Sam en Aby. Sam is een goede vriend van Marcel en ik kan de eerste week bij hem overnachten, omdat Marcel bij hem thuis geen plaats voor mij heeft. Volgens Marcel moeten we even wachten, omdat het door al het vuurwerk te gevaarlijk is om te rijden. Rond één uur vervolgen we onze weg naar de wijk Maristes waar Sam woont. We pikken eerst Papi op, een vriend van Marcel.
Kennismaking met het gastgezin
Eenmaal aangekomen bij Sam kom ik veel nieuwe mensen tegen. Sam en Aby komen zelf wat later binnen. We worden verwelkomt met een heerlijke maaltijd bestaande uit pasta, sla en garnalen. Marcel woont zelf in Duitsland en werkt daar als autowasser. Dat doet hij naast het verkopen van zijn batikshirts. Op amusante wijze vertelt hij over de verschillen tussen Duitsland en Senegal. Volgens hem zijn Duitsers dol op werken en is te laat komen op je werk een doodzonde. Ook zien vrienden in Duitsland elkaar maar één of twee keer in de week. We spreken af dat we Marcel en Birgit de volgende dag bij het strand ontmoeten. Rond een uur of zes zoeken we ons bed op.
Oud&Nieuw in Dakar
Wachten
Eindelijk is het zover en na een maand wachten kan ik eindelijk vertrekken richting Dakar. De eerste vliegreis naar Parijs verloopt voorspoedig. Op het vliegveld Charles de Gaulle gaat de reis iets minder voorspoedig. Er staat een enorme rijd van mensen die allemaal naar Senegal gaan. Na een uur wachten besluit ik ook maar in de rij aan te sluiten. Dat blijkt achteraf een goede beslissing, want de laatste zeven mensen komen het vliegtuig niet in. Dat zit namelijk vol! Daar sta je dan met je dure ticket in de hand. Het ergst voor deze passagiers is dat hun bagage al onderweg is naar Dakar. Gelukkig zit ik al wel in het vliegtuig dat uiteindelijk een uur te laat vertrekt. Eenmaal in Dakar aangekomen kunnen we weer met zijn allen in de rij aansluiten en wordt ons geduld wederom op de proef gesteld. Er zijn maar twee mensen aanwezig die de paspoorten controleren voor een paar honderd passagiers. Anderhalf uur later ben ik er dan eindelijk doorheen. Marcel heb ik inmiddels al gebeld dat ik wat vertraging heb opgelopen, maar volgens hem is dat de normaalste zaak van de wereld. Mijn koffers heb ik gelukkig al direct te pakken. Terwijl ik in de passagiershal opnieuw in een rij moet aansluiten om de luchthaven uit te kunnen spreekt een jongen mij aan. Hij heet Alassane en zegt dat Marcel buiten aan het wachten is. Samen met hem loop ik naar buiten en kan ik gelukkig de volgende rij overslaan. Buiten word ik hartelijk welkom geheten door Marcel en Birgit. Alassane ben ik inmiddels kwijt. Ik vraag aan Marcel of het een bekende van hem is. Nee zegt hij, maar in Senegal helpen mensen elkaar als je dat vraagt.
Oud&Nieuw
In de auto van Marcel rijden van de wijk Yoff naar de wijk Sicap Karak (uit te spreken als Sikap Karak). Het eerst wat opvalt is dat de autobestuurders het niet zo nauw nemen met de verkeersregels. Iedere gele taxi heeft dan ook een deuk in zijn auto. De jaarwisseling vindt plaats terwijl wij in de auto zitten en we wensen elkaar een goed Nieuwjaar toe. In het ouderlijk huis van Marcel in Sicap Karak wachten we voordat we onze weg vervolgen naar Sam en Aby. Sam is een goede vriend van Marcel en ik kan de eerste week bij hem overnachten, omdat Marcel bij hem thuis geen plaats voor mij heeft. Volgens Marcel moeten we even wachten, omdat het door al het vuurwerk te gevaarlijk is om te rijden. Rond één uur vervolgen we onze weg naar de wijk Maristes waar Sam woont. We pikken eerst Papi op, een vriend van Marcel.
Kennismaking met het gastgezin
Eenmaal aangekomen bij Sam kom ik veel nieuwe mensen tegen. Sam en Aby komen zelf wat later binnen. We worden verwelkomt met een heerlijke maaltijd bestaande uit pasta, sla en garnalen. Marcel woont zelf in Duitsland en werkt daar als autowasser. Dat doet hij naast het verkopen van zijn batikshirts. Op amusante wijze vertelt hij over de verschillen tussen Duitsland en Senegal. Volgens hem zijn Duitsers dol op werken en is te laat komen op je werk een doodzonde. Ook zien vrienden in Duitsland elkaar maar één of twee keer in de week. We spreken af dat we Marcel en Birgit de volgende dag bij het strand ontmoeten. Rond een uur of zes zoeken we ons bed op.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
